Et wor binoge för hunnert Johren in Tüschen.
Domols gaffte et no kenne Isenbahn un auk ken Auto opp de Stroote.
Zint Lichtmisse harre de Punkemesbure dern Lauer van Äkkerkursen alle Knecht im Husse.
De Lauer wor nit unürbel: Et wor en grauten Keerlen miert derben Faisten un waisten Kräften. Drünne konnen se ne in Punkemes wuorl bruken. Un hai konn auk aarben (wann hai woll un dovör oppelergt wor).
Te eeten harren se genaug im Husse – un datt wor för unser Lauer dat Wichtigste – . Hai deh nu mol taugeerne unwaise eeten (me mot schon siergen „freeten“) un wahne Mierlk- oder auk ternaut Kaffe-Supen konn hai auk.
Miere derm Aarben van derm Lauer wort nu sau: Wamme nit ümmer hingerme stong, vergaat hai rainewerg alles. Hai harre einfach tau wennig imme Kopp drinne, bu dat kloine Geschichteken, dat nu kümmet, tau vertellen wait:
„Lauer!“ serre de Punkemesbure tau syn Knecht, „nu hör mi mol gurt tau!“ „Ierk mot am Friedage ürber Sunnobend verroisen un kumme ais am Sunndage wier terrügge un myn Frogge faiert miere. Du bis dai Tied alliene im Husse. Pass my drümme gurt oppet Huss opp un opp de Hoveraise, verstaiste!“
De Lauer verstong un nickere. „Jo, Punkemer“, mointe hai, „un watt soll ierk de Teid ürber maaken?“ „Datt well ierk di grad oppdrägen: Et Aiste fauderste dat Vaih, dränkest de Köjje un Kälber, dat Water hörlste vam Flürtken, butzes un mistet dern Stall ute. An de Drehbligge kann di dobi de Schütten Hännes eben aanpacken!“
„ Jo, un dann?“ „Dann mäkeste dern Süttepott ferrig, fauderste de Sugge un misstest dern Sustall uut“
„Jo, un dann?“ „Dann schnistet Fauder för dern andern Daag un höggest dat Klaferholt in de Aafsiede un am Obende dörst dann de Kögge melken!“
„Un dann?“ „Jo, un am annern Daag wier datselbe – un am Sunnobend hörlste dann noch de Egger ut dern Hönnernestern im Stalle un dörste se in de Fugenkörke int Düppen! – Herste et begrippen, Lauer, wat de donn most?“ raip de Punkemer noch un gäng laus.
Dem Lauer wurdet et ganz schummerige im Koppe: Bu soll ierk dat alles behallen können?
Am andern Muorgen harre de Lauer alle betieden innespannt hat. „Lauer,“ serre de Punkemer un dreggere am Wagen de Schrube laus: „dat du mi auck an alles denkest, wat ierk di gistern oppedregen höbbe.“ un woll lausfaiern.
„Jo, Punkermer,“ mointe de Lauer do droppe, „un wann ierk dann datt alles e macht höbbe, watt söll ierk dann maken?“
„Dann kannste dierk minthalber int Berre schlohn, du Dursel“, lachere de Punkemer, schwung sierk oppn Wagen un gaffte dem Gaul ent miert derm Schwierpeken über.
„Un womiere soll ierk dann dat Aiste aanfangen,“ kraischte de Lauer noch hinger em her un kratzere sierk dabie hingerm Ohre.
„Datt kannst du di selbest indielen!“ raap dai und furt wor de Punkemersbure.
Alle hai dann twai Dage dropp wier heime kam, hoorte hoi gliek dern Spektakel im Stalle: De Kögge bluhrten, de Kälber bölkeren un de Sugge kroischten, dat me kaum syn eigen Wourt verstong – unn n`macht wor nix! Datt soh hai gliek: nixe faudert, nixe mistet, nixe mulken, nixe opperrühmet: nix harre de Lauer e macht.
Derm Punkemer schott vör Wut dat Blaut innen Kopp, ern schwahnte nix Gurres: hai buorstere schnurstracks die allen Deelenträppe hauge, de Knechtekammer tau, bo hai dern Lauer woiste schnarkend im Berre fung.
„Lauer, du Sunickel,“ bölkere de Punkemer erbosed un türselte syn Knecht aarig, „watt höbbe ierk di gistern e sergt?“
„Ierk höbbe mierk genau an ugge Aanwiesunge hallen“, moint de Lauer dodropp un jaibete ut vullem Halse. „Y hätt doch tu mi sergt, Punkermer, ierk könnt my selbest indailen, womiere ierk aanfangen wöll – un, weil my nix anderes innefallen wor, höbbe ierk eben miert derm Int-Berre-Liergen aanefant. Dätt ierk dobi inneschlopen sie, doför kann ierk roinewerg nix tau.“
TL